استفاده از اصطلاح سبز ، بعد از اواسط دهة 1980 میلادی در مفهوم مجازی، سازگاری خط مشی با محیط زیست، گسترش فراوانی یافته و به سرعت در بحث ها و گفتگوها متداول گردیده است . به دنبال برگزاری اجلاس زمین در سا ل 1992 میلادی، مدیریت سبز در بخش های مختلف در کشورهای توسعه یافته و در حال توسعه در بسیاری از دانشگاه ها و ارگان های دولتی استقرار یافته و توجه کشورها را به خود جلب نموده است . دولت سبز نیز به دنبال کنفرانس دانشگاه ملل ( اجلاس زمین سال 1992 میلادی ) در بسیاری ا ز کشورها مطرح گردید . کانادا اولین کشوری بود که دولت سبز و مدیریت سبز را در سال 1995 میلادی در عالی ترین مرجع کشوری خود یعنی در سطح دولت مورد توجه قرار داد و در حال حاضر کشورهای مختلفی در جهان به استقرار نظام مدیریت سبز و دولت سبز پرداخته اند ولی می توان گفت دو کشور کانادا و ایران به طور رسمی دولت سبز را مطرح نموده اند و در دست اجرا دارند . دولت سبز و نظام مدیریت سبز در راستای تحولات جهانی مربوط به دستور کار 21 دانشگاه ملل متحد علاوه بر پشتیبانی مفاد دستور کار مزبور اهداف جمهوری اسلامی ایران را برای حفظ محیط زیست، کاهش هزینه ها، ارتقاء بهره وری و استفاده بهتر از امکانات موجود تعقیب می نماید.

در ایران، قانون مدیریت سبز در بخش دولتی و هیأت وزیران طبق تبصره 20 قانون بودجه سال 1382 کل کشور تصویب گردید که به شرح ذیل می باشد .جهت کاهش هزینه های جاری دولت، اعمال سیاست های مصرف بهینه منابع، حفاظت از منابع پایه و محیط زیست، کلیه دستگاه های اجرایی و شرکت های دولتی برای اجرای برنامه مدیریت سبز شامل مدیریت مصرف انرژی، آب، مواد اولیه و تجهیزات (شامل کاغذ)، کاهش مواد زائد جامد و بازیافت آن در ساختمان ها و وسایط نقلیه، طبق آئین نامه ای که توسط دانشگاه حفاظت محیط زیست و دانشگاه مدیریت و برنامه ریزی کشور تهیه و به تصویب هیأت وزیران خواهد رسید، اقدام خواهند نمود . دانشگاه مدیریت و برنامه ریزی کشور، اعتبارات لازم برای استقرار نظام مدیریت سبز را در ردیف بودجه دستگاه ها پیش بینی خواهند نمود.